West kust deel 2

In de vorige blog was al veel te lezen over de laatste drie weken in Australië. In onze Mitsubishi rijden we overal naar toe. Naast campings en snelwegen hebben we natuurlijk ook heel veel toeristische stops gemaakt op deze route. Ik zal ze hier een aantal heel kort bij langs gaan. Red Bluff in Kalbarri, met rode hoge rotsen langs de zee. Nature’s window in Kalbarri National Park, met een waanzinnig uitzicht. Shell beach, een strand met alleen maar schelpen en helder blauw water. Monkey Mia met haar resort en staat bekend om de ‘wilde’ dolfijnen die 3 maal per dag bij het strand komen. Snorkelen bij Coral Bay, waar je vanaf het strand al mooie vissen en koraal ziet. Hier hebben we ook een boottocht gedaan met een glazen bodem. Sandsurfen in de duinen. We hebben vele vissoorten gegeten in Broome. Broome staat namelijk bekend staan om de goede vis. Net zoals ze bekend staan om de parels, die je dan ook overal te koop ziet. De Boab prison tree in Derby hebben we gezien, wat een enorme boom is die van binnen hol is, die tijdelijk als gevangenis werd gebruikt. Een krokodillen boottocht bij Fitzroy Crossing in Geikie Gorge. Diepe dalen in Karijni national park. Een verfrissende duik bij de waterval van Emma Gorge, na een goede hike. Een zeehond, enorme roggen en schildpadden in de zee geizen. Een schitterend uitzicht en met super blauw water bij Lake Argyl. Gezwommen in de hotstprings in Katherine. De watervallen in Litchfield national park en de natuur in Kakadu national park bewonderd en geleerd over de cultuur van de Aboriginals.

Om al deze plekken te bezoeken, kom je natuurlijk ook weer in ‘the middle of nowhere’ terecht. Dus back to basisc, geen internet, boek lezen, schrijven, spelletjes doen. En dat alles onder de sterrenhemel. Als je zo ver van de bewoonde wereld bent, is het natuurlijk ook heel erg belangrijk om te tanken. Heel veel tanken. We hadden niet een grote tank en omdat het volgende tankstation meer dan 150 km verderop staat, hadden we een extra jerrycan voor brandstof. Soms maak je een omweg of sla je ergens af, zo maakten we snel heel wat kilometers. Dus altijd bij een pompstation tanken, ook al is de tank nog halfvol, kregen we als advies mee van een verkoper. We willen natuurlijk niet stil komen te staan in the middle of nowhere. Ik begrijp nu wat voor gevoel dat is. De jerrycan hadden we al weer eens gebruikt en het wijzertje van de auto ging steeds meer naar ‘empty’ toe. Pfoeh dat waren hele lange kilometers. Met samengeknepen billen reden we met zonsondergang naar het volgende dorpje. Het eerste tankstation had onze brandstof niet, dus met een schuin oog op de tankmeter door. Gelukkig! We hebben het gehaald! Goed dat we die extra jerrycan nog hadden gekocht, want dit was niet de enige keer dat hij goed van pas kwam.

Onderweg hadden we natuurlijk heel wat mooie uitzichten en kwamen we van alles tegen. Wat ik bijzonder vond om te zien, is hoe de koeien uit de velden worden samengedreven. Zo op de grote vlaktes hebben ze daar een heel ander systeem voor dan wij hier kennen. Met een tractor, 4 wheel drive of een quad kun je gewoon niet de grote afstanden afleggen in deze velden. De afstanden zijn zo groot, dat het dan een hele klus wordt om de dieren uberhaupt te vinden. Dus is een helikopter dé oplossing. Maar hier moet je wel een goeie maag voor hebben, zo heb ik een vriendin, die dit heeft meegemaakt, me laten vertellen. Nu ik dit voor het eerst zag, geloof ik het direct. De helikopter duikt naar beneden om de kudde op te jagen, schiet weer omhoog om de andere op te halen. En cirkelt rond om ze bij elkaar te drijven. Dat lijkt me nog een hele opgave en vergt de enige ervaring en techniek.

Zo worden dus afstanden met helikopters afgelegd. Maar het meeste gaat via de weg. En dan is er wel een verschil tussen de ene en de andere weg. Weel wegen zijn alleen begaanbaar voor een 4x4. Maar dat neemt niet weg dat je soms op unsealed roads komt om bijvoorbeeld naar een camping te gaan of voor een mooi uitzicht. Deze wegen zijn wel verhard, maar er ligt geen asfalt. Het zijn rode wegen waar vaak allemaal kleine hobbels in zitten. Hier rijdt een 4x4 natuurlijk met een gemakje overheen. Onze auto kon het wel aan, maar dan wel met 20 km/uur. Je hoort dan wel al het bestek achterin rammelen, de zijspiegel schudt iets meer dan normaal en de voorlamp moet na het ritje er weer even worden in geklikt. Maar dan zijn we er wel. Oh ja en als je onderweg nog even een raampje open wilt, voor extra verkoeling, moet je die ook met een kleine gebruiksaanwijzing weer omhoog krijgen. Maar verder brengt het busje ons keurig van A naar B.

Zo heeft hij ons naar Darwin gebracht, onze eindbestemming. In het noorden hebben we veel aboriginals gezien. Dit zijn de mensen die origineel in Australië wonen. Ze hebben hun eigen taal en er wonen veel op straat. In het Kakadu national park hebben we veel over de geschiedenis van de aboriginals geleerd. Zo hebben we verhalen gelezen, tekeningen gezien en geleerd over hun geloof, normen en waarden. Heel bijzonder om te zien hoe zij leefden en met de natuur omgaan. Zo hebben zij bijvoorbeeld bedacht om delen van de natuur op te branden. Op deze manier komt er weer ruimte voor nieuw leven. Deze aanpak heeft de overheid in Australië overgenomen. Ze branden delen gecontroleerd uit. We zagen dan ook veel berms die helemaal zwart waren of nog smeulden, omdat ze verbrand waren. Af en toe zagen we in de verte ook grote rookpluimen of een hele rode lucht. Dan probeerde ik dit op te zoeken, maar ze hebben daar natuurlijk geen ‘waldnet’. Nee, ze hebben er een hele pagina voor om alle bosbranden te melden. Ik kon deze bosbrand zo snel niet vinden. Niks om ons zorgen over te maken dus…

Heel wat avonturen en 7000 kilometers verder, rusten we een aantal dagen uit in Darwin. Dit is natuurlijk een erg lange afstand voor 3 weken. We werden dan ook regelmatig toe gelachen, of uitgelachen, voor deze afstanden door medecampinggasten. Maar iedereen was erg enthousiast over onze reis. Ik weet nog dat ik zei (en ik meende het ook), ‘ooh van Broome naar Derby is maar 160 km, daar zijn we zo’. Door deze afstand hebben we ook nog in twee staten gereisd, namelijk in West australia (WA) en Nothern Theretory (NT). Hierdoor gingen we weer 1,5 uur naar de toekomst en dus geen 6 uren maar 7,5 uren verschil met Nederland. Voor ons was er geen controle bij deze grens, maar mocht je van NT naar WA willen, is er wel een controle. Wat ik begreep van andere reizigers is dat je bepaalde etenswaren niet mee mag nemen over de grens. Dus binnen de staten van Australië zit hier weer verschil in.

Dus de laatste dagen in Darwin rustig afgesloten, als een echte relax vakantie: lekker eten, eindelijk koel drankje (want de koelbox hield het niet echt koud), een film in the open air cinema, een kijkje op de populaire Mindl market met eten, muziek, optredens en dat alles bij zonsondergang op het strand. We konden natuurlijk ook niet vertrekken voordat we eens krokodil en kangoeroe hebben geproefd. En als klap op de vuurpijl een skydive. Wat fantastisch was dit!!

Het is niet alleen de uitzichten die het avontuur zo mooi maken. Het is het totaal plaatje: waar slaap je de volgende nacht, camping zoeken, met weinig leven, nieuwe dingen proberen als eten en activiteiten als sandsurfen en skydiven. Wauw wat was dit een fantastisch avontuur! En wat is Australië een mooi land. Ik had het voor geen goud willen missen. Af en toe hoor ik mensen die hebben mee genoten van mijn reis. Erg leuk om te horen! Bedankt voor het lezen en dan sluit ik af met: no worries mate!

Liefs

Sytske

Start van een nieuwe reis

Woehoee dan was het zo ver! Atsje ophalen van het vliegveld. Eerst laat ik haar Perth zien. Het is niet meer zo mooi als toen ik er kwam. Het werd namelijk echt winter, de laatste dagen dat ik er was. Veel regen en een grijze lucht. Het was af en toe net alsof in Nederland was. Alleen de palmbomen verraden dat dat niet klopte. Dus tijd om naar het noorden te trekken, naar het mooie weer, richting Darwin.

Natuurlijk eerst afscheid genomen van de host familie met een diner. Dat was natuurlijk allemaal wel emotioneel, want dit was de laatste keer dat ik au pair ben in Australië en ik heb het hier zo naar mijn zin gehad: vrienden gemaakt, ik kon heel goed met de hele familie, samen sporten, noem maar op. En het kwam natuurlijk steeds dichter bij dat ik naar huis ging. Maar dat het afscheid niet makkelijk is, is een goed teken, want dat betekent dat ik een onvergetelijke tijd heb gehad. En dat is ook waar!

Maar het volgende avontuur stond alweer voor de deur. Ik heb het busje opgehaald en samen zijn we van start gegaan: boodschappen, alles inpakken en op naar de eerste ‘free campground’ (daar over later meer). De start van 3 weken alleen maar reizen. Dat betekent ook dat we heel veel hebben meegemaakt. Daarom alvast een waarschuwing, dat dit een super lange blog is (ja ik weet het, nog langer dan normaal haha). Om het tocht iets korter te houden, heb ik deze door tweeën gedeeld. Dus het dit is deel 1 en deel 2 komt later. Ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk in het blog te vermelden en dan nog hebben we zo veel meer mee gemaakt. Maar voor nu deze laatste blog in Australië. Veel lees plezier!

Onze eerste stop was bij the Pinnacles. Helaas hadden we niet heel fijn weer, want het regende de hele tijd. De winter was echt begonnen. Gelukkig gingen we naar het noorden, waar beter weer op ons stond te wachten. Toch gingen we even naar Lodge Point, een klein plaatsje bij het water voor een stop. Daar gebeurde al ons eerste avontuur. We hadden ons zelf buiten de auto gesloten, in de regen. Een gelukje: we hadden wel de telefoon uit de auto gehaald. Dus heb ik gelijk om hulp gebeld. Gelukkig is Australië niet compleet zonder haar relaxte en behulpzame bewoners. We maakten een praatje met een voorbijganger en hij bood ons gelijk aan om koffie voor ons te halen. Zo lief en meelevend. Dat is echt kenmerkend voor de mensen in Australië. Ook hebben we nog een aantal dolfijnen gespot die langs de kust zwommen. Zo verkeerd was deze stop nog niet! En gelukkig kwam binnen een uur iemand van de garage uit een dorpje drie kwartier verder op. Dit was een simpel klusje voor hem. Terwijl hij de motor nog liet lopen, opende hij de auto voor ons. En wij konden weer verder.

We hebben op onze reis heel wat mooie natuur gezien. En bij een zonsopgang of zonsondergang is dat nog veel mooier. Deze hebben we op de mooiste plekken gezien: over de zee, over het land en de vlaktes, achter de bergen. De zonsondergang was namelijk rond 6 uur al, vandaar dat we die vaak wel zagen. En omdat het zo vroeg donker werd, waren we vaak vroeg naar bed. Dit kwam ook door de vliegen, omdat die op het licht af komen van onze lantaarntjes, is buiten zitten niet heel fijn. Alles is donker, dus je kan weinig zien: geen lichten of wat dan ook in de buurt, geen terrasje of pub. Nee je zit in the middle of nowhere. Iedereen kruipt zo rond 8 uur weer in de tent of camper. Vandaar dat we ook vaak vroeg wakker waren en de zonsopgang door het raampje van de auto zagen.

We hebben op veel verschillende campings gezeten. Soms op campings zoals we dat hier kennen: met zwembad, restaurant, waar we zelfs met een golfkarretje naar een campingplaatsje worden gebracht en waar alles goed geregeld is. Maar we hebben ook op campings langs de kant van de weg gezeten. De zogenaamde ‘free campgrounds’. Deze zijn speciaal aangelegd voor reizigers. Je kunt er gratis staan, maar er is dan ook weinig tot niks. Het kan een grote parkeerplaats zijn van asfalt of dor gras. Vaak staan er wel hokjes met wc’s, maar dit is echter gewoon een gat in de grond met een wc er op. Dus je kunt nagaan hoe fijn dat is. Dus even met de hoge druk spuit er overheen en ja alles is weer ‘schoon’. Een picknick bakje staat er vaak wel. En als we geluk hadden een bbq. Dan kan je zelf een vuur maken en op de plaat er boven het vlees of de groenten leggen. Fantastisch idee! Dit hebben we dan ook gedaan. Zelf hout gesprokkeld, aangestoken en voilà: een bbq. Of we verzamelden een aantal stenen, we sprokkelden hout en wij hadden ons eigen kampvuur. Zo word je wel inventief.

Dit is niet het enige moment waarop we vindingrijk waren. Als je wel eens gekampeerd hebt, dan weet je dat er altijd momenten zijn, waarop je even je fantasie en ideeën moet gebruiken. Heb je klets natte handdoeken? Dit kan je natuurlijk niet opgevouwen in de auto laten liggen. Hang ze buiten, tussen de deur, als je weggaat. Bij terugkomst zijn ze gedroogd in de zon. Of van die handelingen die eigenlijk heel gemakkelijk zijn, maar doordat je op de camping staat, deze heel onhandig staat uit te voeren. Ik zal wel even een voorbeeld noemen: Even het eten omroeren in een pan. Dit wil je in je eentje doen, want je wilt toch niet altijd hulp. Klinkt simpel toch? Fout gedacht. Niet als je een klein tafeltje hebt, die toch al een beetje wankel is en al volstaat met een gaspit en twee borden. Waar laat je het deksel? Want je hebt ook al een zaklamp nodig om in de pan te schijnen in het pikkedonker (het lantaartje was niet hoog genoeg om in de pan te schijnen en we hadden niet de luxe van een hoofdlamp). En hoe roer je het eten in de toch al overvolle pan om (want je hebt maar 1 gaspitje) met twee volle handen? Ja de oplossing is: een lamp boven de tafel. Oke, de achterklep open, een draad aan de zaklamp, deze knopen aan een klein uitsteeksel van de achterklep. En voila! Een uiterst luxe lamp boven de tafel. Zo kan je in je eentje zowaar het eten in de pan omroeren.

Zo is het ook erg leuk om zelf te prutsen op de camping, maar soms is het nog leuker om te zien hoe het kamperen de andere camping gasten vergaat. Zo gaat iedereen heel anders op vakantie: van een fietsvakantie met tenten tot campers met alles er op en er aan: gehuurd of een eigen vervoersmiddel. Of gewoon een busje zoals wij: niks geen luxe, maar meer dan voldoende om rond te trekken. Sommigen hadden echt een luxe bij het kamperen: voortenten, bbq mee, alles uitgestald: van stoelen, lichtjes, bbq tot drilplaten om oefeningen op te doen. Wat hebben wij gelachen!

Na een aantal dagen hebben we al onze gewoontes. Als geroutineerde kampeerders maken we ons diner, wat overigens heel verschillend kan zijn: pasta, rijst noodles, wraps, soep en pannenkoeken. Best gezond toch? Ook maken we een kampvuurtje onder de sterrenhemel, halen we het rode stof van ons af en maken we ons bed weer gereed voor de nacht. Zo eindigt de dag. De nachten waren af en toe koud, omdat het ‘s nachts snel afkoelt en dus ook in het busje. Maar zodra we naar het noorden gingen, werden de nachten warmer en soms te warm. Ja ach, het is ook nooit goed he.

Ook weten we al het reilen en zeilen van de ochtend om ons weer klaar te maken om verder te gaan. Omkleden, bed opruimen, ontbijten met wat koffie en thee, en dan snel de auto weer gereed maken om door te kunnen. De koffers van de stoelen, ons lantaarntje in de zon zodat die op kan laden, keukentje opgeruimd. En wij kunnen weer gaan. Meestal zijn de anderen op de camping ook weer vroeg op en zo loopt de campground langzaam leeg.

Nee we zijn niet de enigen zo ver van alles vandaan. De campings langs de weg staan soms al redelijk vol. Het is dan ook een populair seizoen om te reizen. Ze verdelen hier het jaar in twee seizoenen: het droog seizoen en het natte seizoen. Wij zaten in ‘the dry season’. Dan is het niet zo luchtvochtig en benauwd. Daarom komen er ook veel mensen uit het zuiden om dan in het noorden te ‘overwinteren’. Precies andersom als hier, want in Nederland zouden we juist naar het zuiden gaan.

We hebben veel verschillende dagen gehad: relaxen bij het strand, actieve-wandel-dagen of dagen van rijden, rijden en nog meer rijden. Waar het auto rijden me in Nederland vrij snel verveeld, vond ik het hier totaal niet erg. Eindeloze uitzichten, droogte, grasvlakten, echt van alles. Bij deze uitzichten horen ook de dieren. De koeien staan naast de snelweg, net als de schapen. Dus we moesten soms extra voorzichtig zijn, want je weet wat het spreekwoord zegt: als er een schaap over de dam (weg) is… Het blijft niet alleen bij dieren náast de weg, soms ook op de weg: emu’s, stekelvarkens, dode kangoeroes… Ja, we hadden onderweg inmiddels meer dode kangoeroes gezien dan levende. Maar deze brachten ons wel weer iets anders, namelijk de enorme roofvogels. Nee, deze jagen niet op kangoeroes, maar maken zeer zeker gebruik van het hapje, dat langs de kant van de snelweg ligt.

Deze snelwegen zijn trouwens iets anders dan wij gewend zijn in Nederland. In dit geval betekent een snelweg dat er één weg is, waarbij beide richtingen naast elkaar rijden; geen vangrails tussen de banen of er naast. Ook is er in geen velden of wegen een lantaarnpaal te bekennen. Af en toe kan er een rooster voor de dieren in de snelweg zitten. Of je komt een fietser tegen op de snelweg. Die fietsen op de kilometers lange wegen en zijn op fietsvakantie, waar ze op die veel te dunnen vluchtstroken fietsen. Een ander obstakel die je onderweg tegen kan komen, zijn de ‘floodways’. Dit is een dal in de weg. Deze gedeeltes kunnen overstromen in the ‘wet season’. Wij hoefden ons dus geen zorgen te maken, want het was the ‘dry season’ op het moment dat wij reisden. Dit betekent ook dat veel rivieren droog stonden. Echter is het niet moeilijk om in al deze omstandigheden te rijden en dit alles in de gaten te houden, want er is verder niks, maar dan ook helemaal niks. Gewoon één baan, geen file, geen stoplichten, geen zebrapaden, geen borden of wat dan ook onderweg. Ook is er weinig verkeer. Als je dan een keer zo’n enorme roofvogel ziet of een foto wilt maken, kan je gerust even stoppen, een U-turn maken of simpelweg, even in z’n achteruit op de snelweg. Ja, wie doet je wat? Het is toch rustig op de weg. Daarom zwaaien mensen ook vaak vriendelijk als ze iemand tegen komen op die lange wegen. Je steekt een hand op of ja eerder een vinger. Want we gaan niet over de top doen in Aussie, wat bekend staat om: doe maar relaxed, chill en de ‘no worries’ mentaliteit.

Oh ja dan ben ik nog één ding vergeten op de snelweg, namelijk de ‘roadtrains’. Dit zijn vrachtwagens met aanhangers, die samen wel 52 meter lang kunnen zijn! Dan is inhalen natuurlijk lastig. Gelukkig zijn er speciaal gemaakte inhaalstroken, waarbij je deze roadtrains kunt inhalen. Maar we hadden ook het ‘signaal voor het inhalen’ ontdekt. Ik weet niet of dat overal zo is. Maar even het rechter knipperlicht aan, is het teken, dat je kunt inhalen. Dan gas er op en er om heen. Maar ja niet te snel, want je rijdt al 110 en onze auto knapt met zo’n 130 km per uur bijna uit elkaar haha.

Gelukkig is dit niet gebeurd en hebben we nog heel wat meer beleefd. To be continued…

Het aftellen is begonnen!

Maandag morgen, half 4 mijn bed uit om Atsje van het vliegveld te halen! Morgen gaat er weer een nieuwe reis beginnen. Maar eerst nog een terugblik op de afgelopen weken.

Ondertussen heb ik een footie wedstrijd van de hostdad gezien. Deze sport is erg populair in Australië. Zo gaan de kinderen hier niet op voetbal maar op footie en ook de hostdad is een fan. Hij gaat iedere thuiswedstrijd naar de Eagles, wat een club is in WA. Het veld waarop ze spelen is ovaal en nog groter dan een voetbal veld. Er zijn dan ook meerdere scheidsrechters. Naast de scheidsrechter waren er mensen speciaal om de spelers van water te voorzien. Het is natuurlijk erg warm om te spelen, zo vol in de zon. Maar erg leuk om te zien, want er gebeurd zo veel: rennen, tackelen en scoren.

De afgelopen week was een week met veel familie. Er was familie over uit Japan over gevlogen. Dus we hebben veel tijd doorgebracht bij de opa en oma. Kaart spellen, poolen, samen eten en vooral ook drinken haha. Super gezellig. De kinderen waren er het hele weekend ook bij. Dus heb ik ook veel met de kinderen opgetrokken. Door de kinderen word je je erg bewust van wat je doet. Ze kopiëren letterlijk alles: hoe je doet, wat je zegt en zelfs hoe je staat. Dat zet je toch wel even aan het denken. En wat ga ik ze missen. Emma die me ‘guy’ of ‘sky’ noemt. James die me een dikke knuffel geeft als hij uit school komt. Ja, dat zal een lastig afscheid worden en ook met de hostouders. Ze zijn zo bezorgd. Is het niet voor alleen in het donker lopen, dan is het wel voor een verkoudheid. Gelukkig was het alleen een vervelende verkoudheid. De dagen met de kinderen bestonden uit fruit en tissues. En ik werd op mijn beurt weer goed verzorgd door de hostmum. Te lief!

Alles ging gelukkig gewoon door. Ook mijn tripje naar het zuiden!! Whoehoeee daar had ik zo’n zin in. Samen met een Duitse meid ben ik op donderdag avond vertrokken. Om alvast een aantal kilometers te maken. De outback in! Dat kan je wel zeggen als we na een uur rijden nog niemand zijn tegen gekomen. Of als er met een bord staat aangegeven dat er na 240 km de ‘next service’ is. Wat betekent dat daar het volgende dorpje is, met een tankstation. Om een indruk te geven, dat is een derde van de lengte van Nederland!

Ook moet je goed voorbereid op pad gaan. Zo moet je goed weten waar je heen gaat, want geen bereik hebben in Australië is niet uniek. Ook moet je met genoeg water op pad gaan, want ja wie weet wat er onderweg allemaal kan gebeuren. Zoals later dit weekend gebeurde..

We waren dus in de avond vertrokken. Maar dan moet je goed uitkijken. ’s Ochtends een uur voordat de zon op komt en ’s avonds nadat de zon is ondergegaan, wordt ‘the blue hour’ genoemd. Op dit moment worden de kangoeroes actief. Dus je moet extra goed opletten. Ook ’s nachts. En om het dan nog eens moeilijker te maken, komen ze op het licht af. Ze springen ze zo voor je auto of ze springen voor je uit. Daardoor zijn we een aantal keren geschrokken. Dus de volgende keer maar gewoon bij licht rijden.

De volgende dag zijn we naar Wave Rock gegaan. Het zegt het al; een groot gesteente dat er uit ziet als een golf. Ook zijn we naar een gesteente geweest dat er als een Hippo uitzag. En naar Mulka’s cave geweest, met aborignal history, wat daar ook in de buurt was. En vervolgens weer doorrijden. Want we hadden nog heel wat kilometers voor de boeg, voordat we in Esperance waren. Als je al deze locaties op de kaart opzoekt, lijkt het niet zo ver. Maar niks is minder waar. Het is minstens 3 uur rijden naar wave rock vanuit Perth. En dan naar Esperance is ook 4 uur. Gelukkig hadden we dit goed gepland. Zo konden we kilometers maken en genieten van de omgeving.

Hierbij horen natuurlijk de toeristische attracties. Maar onderweg kom je ook heel wat tegen. Het is wat anders dan rijden over de snelwegen van Nederland. Ik zeg het waarschijnlijk elke blog, maar wat een uitzichten! Overweldigend! En vaak niet in een foto te omvatten omdat het zo uitgestrekt is. Daar ben ik echt van onder de indruk.

Ik kan het bijna niet geloven dat ik op een boerderij tussen twee dorpen in Friesland woonde en dat ‘the middle of nowhere’ noemde haha. Nee dat is niks vergeleken met hier. De vlaktes zijn zo uitgestrekt en er zijn zo veel verschillende landschappen; droogte, knalrode wegen en ook groene vlaktes en bossen. Lange rechte wegen waar je het einde niet van kan zien. Diepe dalen en heuvels tot de horizon. Het voelt soms net of zitten we in een autoreclame, waarin de auto door het landschap slingert haha.

En dan zijn we op onze volgende campground. Direct aan de zee, maar we konden nog niks zien, want het was al donker. In het donker maken we ons pastaatje voor het diner. En we kijken nog even naar de sterren, de Milky way en de vallende sterren. Wat een leventje he.

De volgende dag zag de zee er al veel minder angstaanjagend uit in het licht. We hebben de zonsopgang op Lucky Bay gezien. Dit strand staat bekend om de kangoeroes die op het strand rond springen. En we hadden geluk! Terwijl we aan ons ontbijt zaten, staat er zo een naast me! En weer door! De weg op en dit keer richting The Great Ocean drive; Turquoise water, mooie stranden, praatjes maken met de mensen onderweg, lunchen aan het water en natuurlijk een fotoshoot met ons opvallende busje.

De plannen wijzigen af en toe ook. We wilden naar Fitgerald national park. We waren er bijna, maar konden vanaf het noorden het park niet in gaan, omdat de weg afgesloten was door een storm van een aantal maanden geleden. Dan ga je niet even over een parallel weggetje, want nee, dan mag je kilometers omrijden. Dus op naar een andere route. Uiteindelijk een andere camping gevonden. Dit keer iets luxer met douches en al. Heerlijk!

De volgende dag besloten we naar Stirling Rangers te gaan. We hebben de wandeling gedaan op Bluff Knoll. Of nou ja wandeling.. Het was zo hoog, daar werden we even op de proef gesteld. Soms heel stijl en glad door het water. We hebben 3,5 uur gedaan over 6 km! Bluff knoll is meer dan een kilometer hoog. Maar wat een prachtig uitzicht! Wauw wauw wauw, de horizon, velden, zee en de helder blauwe lucht. Heerlijk! Ook hier hadden we weer geluk, want twee weken later lag er sneeuw boven op de top.

Op naar de volgende camping ging iets minder soepel. We zoeken altijd onze camping door informatiecentra, kaarten en een app hiervoor. Ook nu hadden we weer een uitgezocht. We reden de campground op en toen we om de hoek waren, bleek het allemaal zacht zand te zijn. Ja, en toen zaten we er al midden in zonder mogelijkheid om te keren. En dan is de regel; vooral niet stoppen. Maar het pad werd als maar erger en onze van kon dit niet aan. Dus we zaten vast. Graven, zand bouwen. We kwamen er stapje voor stapje uit. Gelukkig schoot een Australiër ons te hulp. Pfieuw wat een geluk. Haha wat een avontuur. Nee, we wilden niet langer op de camping blijven, dus de muziek weer aan en op naar de volgende.

9 uur lagen we al weer in ons bed. Als het zo vroeg donker is, kan je weinig. Rijden is gevaarlijk vanwege de kangoeroes en ja alle wegen zijn niet verlicht met lantarenpalen. Alleen de reflector paaltjes aan de kant van de weg helpen je bij het vinden van de route. Dus dan maar vroeg naar bed. Wat niet erg is na zo’n lange dag. De volgende dag sta je gewoon weer op zodra het licht wordt.

De Laatste dag hebben we de ‘tree top walk’ gedaan. Hierbij loop je tussen de toppen van de bomen. Erg hoog! En we hebben door de valley of the giants gewandeld. Hier waren enorme bomen die helemaal uitgehold zijn en waar zelfs een mini auto in kan worden geparkeerd! Dat was onze laatste bezienswaardigheid. Wat een fantastische weekend met natuur, kamperen en de mensen die je onderweg tegen komen. Locals of andere reizigers, jong oud. Zo kan je om tips vragen en ervaringen uitwisselen.

Maar dan is ook weer fijn om terug te zijn in Perth. En de voorbereidingen zijn getroffen om mijn volgende reis met Atsje te maken. We hebben een van gehuurd om samen naar Darwin te reizen! Dat is een hele lange reis, maar wat kijk ik er naar uit! Ook een perfecte timing want het wordt hier nu echt winter: regen, wind en kou. Dus tijd om naar het noorden te gaan en het warme weer op te zoeken. En dan is er nog meer nieuws: dit zal voor nu, mijn laatste reis zijn in Australië. Want mijn ticket voor naar huis is geboekt! Maar eerst nog richting Darwin! There we go!

Hoogtepunten in het diepe

Jeeej daar begint dan weer een nieuwe week. De weekenden gaan altijd te snel, maar gelukkig kon ik vandaag nog lekker uitslapen. Een goed moment om na te gaan wat ik de afgelopen 4 weken allemaal heb gedaan.

Ten eerste natuurlijk allemaal activiteiten met de kinderen. Want ik heb ze soms van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Dus veel tijd om van alles te doen. Zo hebben we een ‘playdate’ gehad met andere au pairs. We zijn met z’n allen naar het park gegaan en de kinderen meegenomen zodat ze samen kunnen spelen. In deze buurt is bijna op elke straat wel een speeltuin, park of een grasveld te vinden. Heel handig, want het is hier goed weer om buiten te spelen. En ook leuk voor de kinderen om te rennen, want ze hebben zo veel energie! Dus we rennen veel, spelen superheroes, bakken koekjes, brownies of wat dan ook. Nee, rusten en zelfs tv kijken zit er niet bij. Ze gaan als maar door. Ze zijn zo lief en enthousiast. Ik haal de oudste soms op met ‘the big bike with the two seats’. Dat vind hij geweldig, want dat zie je hier bijna niet; mensen die fietsen en al helemaal niet met een zitje achterop.

Ook ik heb hier een eind gefietst. 7 km in 45 minuten.. Dat gaat niet zo snel he. Maar misschien verklaart dat meer als ik zeg dat het veel hoogteverschillen zijn. Een totale klim van 60 meter. Zulke heuvels zie je niet in Nederland. Ook fietsen naast een snelweg was een nieuwe uitdaging. Ja, dan wel op de vluchtstrook van een halve meter breed. Dat kan prima, toch? Tsjonge, wat heb ik wat over voor sightseeing en het strand. Maar dan kom je ook echt Australische uitzichten tegen, zoals ik die van te voren in gedachten had: wijde vlaktes, cactussen, lange stranden, palmbomen en ga zo maar door.

Daarnaast heb ik, natuurlijk samen met een Nederlandse meid, in de stad gefietst. Super mooie omgeving. We hebben een route gedaan rond de rivier; over bruggen en over een eiland in de rivier. Allemaal palmbomen onderweg, onderweg in een park eten en een ijsje bij het water. Klinkt weer als een paradijsje hier he.

De hostouders betrekken mij ook bij van alles. Zo ga ik gewoon mee naar de familie voor moederdag. Pannenkoeken bij de ene familie, uiteten en poolen met de andere familie. Samen een serie volgen op tv, naar een exhibition van een vriendin, uiteten of een drankje doen. Daarnaast zijn we naar Rockingham geweest, wat een plaatsje is aan het water met een super mooi strand.

Ook neemt ze me wel eens mee naar shoppingcentra. Bijvoorbeeld Hoyts shoppingcentre. Een heel groot winkelcentrum waar je alles, maar dan ook echt alles kan vinden. Supermarkten, kledingwinkels, foodcourts, een bioscoop en ga zo maar door. En dat alles onder één dak. Dat hebben ze hier heel veel in Australië van die grote shoppingcentra.

En ik leer ook steeds weer nieuwe mensen kennen: een praatje met de locals in het park, opnieuw andere reizigers en au pairs ontmoet uit Nederlander, Duitsland en Zwitserland. Samen drankjes drinken of activiteiten ondernemen. Maar ik kom ook veel Nederlanders tegen. Gezinnen die hier wonen, reizigers of mensen die hier werken. Wat een wereldreizigers, die Nederlanders. En ik geef ze geen ongelijk, want het is hier zo mooi en je ziet zo veel nieuwe dingen.

Zo heb ik ook weer nieuwe dingen gezien, want ik ben een weekendje weg geweest. Dit keer naar Margaret River, ten zuiden van Perth. Ik ben met twee Duitse meiden in de auto gegaan en daar gekampeerd! Ja, nu heb ik ook bijna alle mogelijke manieren van reizen gehad met verschillende slaapplaatsen: hostels, airbnb, in een busje, bij hostfamilies, in een hotel, bij vrienden, zelfs op een boot en nu kamperen in een tent. Brrr, koud, want het is hier winter. Overdag is het heerlijk weer, maar ’s nachts koelt het soms wel af naar 5 graden. Dus lange broeken mee, dikke slaapzak en een extra paar sokken.

Maar het was een super leuke ervaring! Eten onder de sterrenhemel en in het donker ons tentje opzetten in the middle of nowhere zonder enige voorzieningen. Of in Pemberton tussen de alpaca’s en kangoeroes slapen. Behalve dat kleine dorpje was daar helemaal niks. We hadden kilometers gereden door de bossen en vlaktes. En dat noemen ze dit nog niet eens de outback..

De uitzichten zijn ook spectaculair: de ondergaande zon bij het water, de witte stranden of de spectaculaire golven die tegen de rotsen slaan. Hier kon ik wel uren naar kijken. Terwijl ik lekker lag te zonnen werden m’n twee reisgenootjes geraakt door zo’n golf op de rotsen. Helemaal doorweekt, gelukkig veilig want de golven hebben een enorme kracht. Ook het geluid wat deze golven maken is soms heel luid! en geloof het of niet; in deze metershoge golven, zijn ook nog mensen aan het surfen. Net zoals je op tv ziet, dat ze onder een golf door surfen. Pfoeh, die hebben lef!

Over lef gesproken. We konden een 53 meter hoge boom beklimmen. Ik heb dapper een poging gedaan, maar dit was toch even iets te hoog zonder enige beveiliging. Omhoog was een beetje gevaarlijk, maar naar beneden durfde ik wel. We gingen namelijk een grote grot in: Cave Lake. Het was eigenlijk een enorm gat in de aarde. Zodra we al een eind naar beneden waren, was er nog een laatste trap. Deze bracht ons in het donkere gedeelte van de grot. Er komt bijna geen daglicht binnen. We hebben dit ook ervaren, zodra alle lampen uit waren: helemaal donker en stil. Maar niet koud, want de temperatuur bleef daar stabiel rond de 20 graden. Hele lange druppelende pegels, groot klein en zelfs een soort hangende tafel van gesteente, die tonnen zwaar is en haa het plafond hing. Ook mooie glinsterend kristallen die je zag. Heel mooi allemaal maar ik was ook weer blij zodra we weer daglicht hadden en er geen meters grond meer boven ons zat.

En ook dit weekend heb ik weer van alles meegemaakt. Zo heb ik een tour gedaan door de tunnels van een gevangenis. Weer ging ik onder de grond. Dit keer 20 meter naar beneden, door lage tunnels en zelf met een bootje er door heen. Weer die stilte en het donker gezien. Toch wel indrukwekkend zoiets. Daarnaast nog een heel andere boottocht gehad. Namelijk met een speedboot! Omdat we ietsjes nat werden gesplasht en net op tijd konden ontwijken, werd ons een gratis tour aangeboden. Heel gaaf zo over de rivier van Perth. De zwarte zwanen weer gezien, haren in de wind en natuurlijk super snel over die rivier crossen.

En dan.. Ja het aftellen is al weer begonnen. Nog een paar weken bij deze familie en dan ga ik weer verder reizen. Weer spannend en weer nieuwe avonturen, maar ik kijk er al weer ontzettend naar uit!

Perth

Inmiddels ben ik al weer 4 weken in West Australië of ‘WA’ zoals, ze dat hier zeggen. ’s Avonds laat kwam ik aan op het vliegveld in Perth. En werd ik opgehaald door de hostmum. Nu heb ik nog maar 6 uren verschil met Nederland.

Ik ben dus weer bij een nieuwe familie. Ik ben de eerste au pair in dit gezin. Ik zorg voor twee kindjes. James is 4 jaar oud en Emma 2 jaar. Ik werk zo’n 36 uren per week, maar daarnaast is er genoeg vrije tijd. Alhoewel, ik heb nog geen tijd gehad om me te vervelen. We doen zo veel dingen. ’s Avonds laat kwam ik dus aan in Perth, even kennisgemaakt en vanaf toen is het alleen maar actie geweest. Eigenlijk is het vreemd dat je zomaar in een ander huis bent en daar gaat slapen, maar ik heb er tot zo ver geen moeite mee. Heerlijk om weer een eigen kamer te hebben, waar al mijn spullen staan en ik mijn eigen plek heb.

Maar goed, dat weekend was het Pasen en de verjaardag van Emma. Dus het hele weekend heb ik familie en vrienden gezien. Niet alleen bij ons thuis, maar ook direct naar de opa’s en oma’s geweest. Een van hen wordt ook echt ‘opa’ genoemd. Zijn familie komt oorspronkelijk uit Nederland, maar hebben hier een nieuwe thuis gevonden. De overgrootvader spreekt ook echt goed Nederlands. Ik had een pak hagelslag voor de hostfamilie meegenomen, maar hier waren ze natuurlijk al bekend mee. Sterker nog, de wiebertjes en zwart/wit wordt me aangeboden en we kunnen samen praten over de verschillen tussen Nederland en Australië. Het is erg leuk, want ik ben namelijk ook al een aantal keer met de kinderen bij hun op visite geweest. Zo voelt het wel echt of wordt je opgenomen in de familie.

Doordat het Pasen was, had ik een lang weekend samen met de hostfamilie. Ook het weekend daarna, omdat het ANZAC day was. In Australië herdenken ze niet op 4 mei of vieren ze 5 mei. Wel was hier ANZAC dag (Australia and New Zealand Army Company) op 25 april. Hierbij gaat het om de wereldwijde slachtoffers die zijn gevallen, waarbij zij deelnamen, waaronder ook in de eerste en de tweede wereld oorlog. Het was een mooie dag om ook weer de omgeving te verkennen.

Het weer is hier weer helemaal anders, dan aan de oostkust. Droge lucht, dus dat vind ik helemaal top. Het is steeds rond de 25 graden. Overdag heerlijk weer en ’s avonds lekker koel. Maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Want er kwam er letterlijk één uit de lucht vallen. De hele dag strak blauwe lucht, 30 graden, heerlijk weer. En opeens begon het te hagelen. En niet zomaar hagel, nee het hele veld was bezaaid met hagel zo groot als knikkers. Dit had de familie zelfs nog nooit gezien.

Dan had ik op mijn beurt, nog nooit zo’n groots ‘21 birthday party’ gezien. Mijn hostouders namen me mee naar een feest van een familielid. Haar 21^ste verjaardag werd goed gevierd. Ze hadden een top locatie afgehuurd bij de haven. Hapjes die werden rondgebracht, een bar waar je gratis drankjes kon halen, ja dan ben ik als Nederlander natuurlijk van de partij. Er werden speeches gehouden voor de jarige, dat schijnt hier normaal te zijn voor je 18^de en 21^ste verjaardag. En een dj die kon natuurlijk niet ontbreken, die zorgde er voor dat iedereen aan het einde van de avond op de dansvloer stond. Een voordeel is dat het uitgaansleven hier veel eerder begint dan in Nederland. Dan ben je weer vroeg thuis, kan je een goede nacht maken, maar dat betekent natuurlijk niet dat we minder brak waren.

Ze nemen me niet alleen mee naar feestjes, ook leer ik de vrienden kennen. ’s Avonds laat bij een kampvuurtje onder de sterrenhemel. Of ze nemen me 7 uur ‘s ochtends mee naar bootcamp om even te sporten. En ik heb zelfs al twee netball wedstrijden gespeeld. Ik wist de regels niet, maar hup het veld in. Geen tijd voor uitleg. De eerste keer kon echt wel beter, maar bij de tweede wedstrijd, waar ik meer kon rennen, was het echt leuk. Heel mooi om weer nieuwe sporten te leren.

Dit was niet het enige waar ik in het diepe werd gegooid of iets nieuws probeer; voor het eerst in een automaat gereden. Fietsen in Perth. Eten van de ‘Chicken treat’ een fast food keten, voornamelijk in WA, dat lijkt op de KFC. Ik heb Milo geprobeerd, dit lijkt op cacao poeder, maar dan gezonder, of dat mag ik graag geloven. Dan hoor ik je denken; warme chocolademelk met 25 graden.. Ja, dat huis is goed geïsoleerd. En ’s avonds koelt het snel af naar 15 graden en dat voelt ijskoud aan. Daarnaast heeft ook de hostfamilie ook iets nieuws geprobeerd. Ik heb boerenkool gemaakt voor de familie. En dit werd goed ontvangen.

Ja, de familie vroeg aan mij om eens een gerecht uit Nederland te maken. Ze zijn namelijk erg geïnteresseerd in wat ik vind, waar ik vandaan kom en andere culturen. Het is een ook bijzondere ervaring, want ik ben hun eerste au pair. Ze zijn dan ook heel enthousiast. Ze hebben me al naar veel plekken meegenomen. Zo zijn we naar Hillary’s geweest; een haven, een hele mooie plek, waar je ook kan zwemmen. En King’s park, een heel groot park midden in de stad met een wijd uitzicht. Ik ben naar de film geweest met de hostmum en naar de Zoo geweest met de kleine.

Ook ikzelf heb allemaal dingen verkend. Ik ben naar de stad geweest. Ook naar verschillende suburbs, zoals Fremantle een plaatsje aan het water. Of naar het strand in onder andere Scarbourough, een festival in Heathrow, Victoria harbour, naar de winery in Swan valley. Dit zegt jullie waarschijnlijk weinig, maar de liefhebber kan het opzoeken. Ik heb de bekende zwarte zwanen gezien, die in Australië alleen aan de westkust te vinden zijn. Ook heb ik veel tripjes gemaakt, zoals touren in the Hills en naar National parken rondom, zoals het John Forrest national Park en het Serpentine national park, waar de Serpentine falls zijn. Dit was echt fanatstisch! We hebben lekker gezwommen. Het water was steen koud, maar bij de waterval was het water opgewarmd door de rotsen. Ook een gratis pedicure gehad, van de visjes die daar rondzwemmen haha

Zoals je misschien kunt merken, heb ik hier mijn draai al goed gevonden. Het is zo leuk om alles weer nieuw te ontdekken: een nieuwe plek, nieuwe familie ontmoeten en nieuwe vrienden maken. Het is zo goed om te weten dat je alles zelf ontdekt en je weg weet te vinden. Je plant alles zelf, zoals vluchten en reisjes. Je maakt zelf nieuwe contacten en zelfs vrienden. Daar leer je heel veel van. Ook je draai vinden in het gezin met de kinderen. Zoals routines en gewoonten. Gelukkig voelden de kinderen zich ook snel op hun gemak. Het duurde maar even voordat ze in het huis rondrenden en riepen: Sytskeee booger!! Ja, deze kleine snotneusjes zijn echte schatjes. Niet alleen zij voelen zich op hun gemak, ook ik. Wat natuurlijk heel belangrijk is, als je bij iemand thuis woont.

Maar er zijn ook gevaren. Niet thuis, maar in de natuur. Zo liepen we in een national park en stapte ik bijna op een kleine slang! Ieee. De bek wijdt open en de tong naar buiten. Hij was heel klein, waarschijnlijk nog ongevaarlijk, maar later bleek het waarschijnlijk een giftige te zijn. Whaaa, maar niet te veel over nadenken. Dit is niet het enige gevaar. Ook was er op een dag overal rook. Ik dacht eerst dat iemand een vuurtje in de achtertuin had. Maar het bleken bosbranden te zijn. Het kan een natuurlijke bosbrand zijn. Maar soms zijn dit gecontroleerde branden, dit doen ze uit voorzorg om grote branden te voorkomen, of om het land meer vruchtbaar te maken voor planten en bomen. Het was in ieder geval overal blauw en de geur van rook was duidelijk aanwezig. Het huis waar ik nu woon, ligt ook naast een bos. Hier is er ook een keer sprake geweest van een bosbrand en erg groot gevaar dat dit huis in brand zou gaan. Gelukkig is dit niet gebeurd, maar dit gevaar ligt hier dus ook op de loer.

Maar no worries! Het is hier tot zo ver super! Ik kom net terug van een bbq in het park, met de kookaburra’s die ons om de oren vlogen en ons toelachten. En een cider bij de pub. Ik heb het hier nog wel even naar mijn zin!

Reizen

Daar stond ik dan op het vliegveld. 2 deuren van arrivel in de gaten houden. Komt ze nou door deur A of deur B? Hoe gaan we reageren? Hoe zal het gaan? En wohoeeee, daar was ze dan, emotioneel en toch zo blij! Na 1 minuut was het alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden. Die vakantie kon alleen maar super worden! en yess dat was het ook!

De eerste dag natuurlijk lekker aan het strand gelegen bij de mooi gekleurde zomerhutjes in Brighton. En even door de stad lopen en lekker eten. En de tweede dag, tsja.. dat was een beetje stressen. Ik werd midden in de nacht wakker met de vraag: waar is mijn paspoort eigenlijk? De volgende ochtend gaan zoeken, en ja.. kwijt.. Dom! Dat zorgde natuurlijk voor enige paniek. Iedereen afgevraagd, zoeken en uiteindelijk bij de politie aangifte gedaan. Ik heb contact opgenomen met de Nederlandse ambassade en in Sydney bij de ambassade een nieuw paspoort aan kunnen vragen. Pasfoto, papieren invullen, visum bij de hand en een kopie van mn paspoort, en ik krijg een nieuw paspoort opgestuurd. Binnenlandse vluchten kon ik gewoon maken in Australië. Tenminste ik ben niet gecheckt. Dus de reis kon gelukkig verder gaan.

Ach ja, waar was ik. Deze gebeurtenis mocht de pret natuurlijk niet drukken. Dus toch door gegaan. Ik heb m’n zus de stad laten zien. Als eerste de Shrine of Rememberance, waar we een overzicht over de stad hadden en met op de achtergrond het geluid van de formule 1, want die was ook in Melbourne. Daarnaast naar de Botanical Gardens geweest. Toch leuk om te zien hoe een ander naar de stad kijkt, waar ik al enigszins aan gewend ben geraakt.

Nadat m’n zus bij de derde nacht, de jetlag achter de rug had, gingen we de volgende dag op stap om onze van op te halen! Ja, hier stapte ik weer uit m’n comfortzone. Ik ging weer rijden na 7 maanden niet gereden te hebben en, zoals velen anderen van jullie zullen herkennen, betekent rijden in Australië;
- aan de linker kant rijden,
- stuur rechts,
- schakelen met de linker hand,
- en natuurlijk de ruitenwisser en richtingaanwijzer door elkaar halen xD
- ook de rotondes linksom nemen
- en zowel links als rechts inhalen en ingehaald worden, want dat is Australië stijl
Maar hop, ik deed het gewoon!

We hebben de Great Ocean Road gereden. Onderweg hebben we vanalles gezien. Naar Torquay geweest en mega kangoeroes gespot. M’n zus sloeg d’r handen voor haar mond. Wat een beesten! Dat is wat anders dan de kangoeroes in de hertenkampjes thuis. We waren er zelfs een beetje bang voor. Daar stonden we dan op de camping, in the middle of nowhere, waar eerst niemand anders aanwezig was. Zo deden we alles dan ook met één oog op deze campinggenoten.

Gelukkig, de nacht overleeft. En weer door. Ontbeten aan het strand, geluncht met uitzicht op zee en een wandeltocht gemaakt bij de vuurtoren in het zuiden en naar de Triplet Falls. Ook nog een off road stukje gedaan, ja dat was een foutje. We zijn naar de 12 apostelen gegaan bij zonsondergang en overnacht op een camping in Port Cambell. Even eten en opfrissen, voordat we ons weer klaarmaakten om achter in de van te kruipen om te slapen, waarbij we het geruis van de zee op de achtergrond hoorden.

De volgende dag, douchen, eten, campervan weer installeren en weer door. De eerste bestemming was Bay of Island met een aantal stops. Mooie uitzichten, zoals je die op google ziet. En dat was het laatste van de Great Ocean Road. Vervolgens zijn we door gegaan naar the Grampians. De route naar the Grampians is ook al heel mooi. Echt in the middle of nowhere, wat inhoudt: dat er niet altijd bereik is, haarspeldbochten, een kangoeroe die voor de auto langs springt en een koala die ons aan de kant van de weg opwacht. En doordat het hier herfst is, is deze route ook minder populair nu. Dus we kwamen ook weinig mensen tegen. Uiteindelijk op een camping gestaan in de bergen. En zo zaten we dus in een afgelegen gebied en dan toch zo dicht bij huis; wanneer ik -alles is liefde- van Blof, uit de boxen van de camping wcs hoor knallen.

Dus zo hadden we de nacht doorgebracht ver van alles vandaan, met geruis van de zee en dit keer in de bergen. We hebben een walk gedaan van dik 2 km. Dit lijkt een eitje, maar dat was het niet. De terugweg ging makkelijk, maar om er te komen zijn er vele trappen en steile hellingen, wat gewoon rotsen zijn. Wederom was dit een hele mooie natuur en overweldigende uitzichten. Watervallen, steile hellingen; het was er allemaal. Na een hele koude nacht, wederom met kangoeroes en dit keer ook met kaketoes en emoes, hebben we nog een laatste hike naar de Balcony gedaan. Zo hebben we zo veel meegemaakt, dat we soms al niet eens meer wisten wat we de vorige dag allemaal hadden gedaan.

Daarna zijn we weer richting Melbourne gereden. Zo kon ik mijn wereldje nog een beetje laten zien. We hebben bij mijn hostfamilie geslapen en ze dit keer echt voor de laatste keer gezien. En we hadden afgesproken met mijn vriendinnen, waarmee ik echt een top tijd hier heb gehad! Bedankt meiden :D

3 April vlogen we dan naar Sydney. Daar natuurlijk mijn paspoort aangevraagd. En alle hoogtepunten bij langs geweest. Als eerste zijn we naar Bondi beach gegaan, die ik zelf kende van het programma ‘Bondi rescue’ waar life guards van alles mee maken, om mensen veilig te houden bij het strand. Daar moesten we dus natuurlijk een kijkje nemen. Naar mijn idee is het hier een beetje zien en gezien worden. Of je nu sport of niet, bijna iedereen draag sportkleding. Wat overigens veel mensen in Australië gewoon dagelijks dragen. Verder de Harbour Bridge, het Opera house bewonderd. En met de ferry naar Manly beach geweest. Een dag bij de Blue Mountains doorgebracht, met the steepest railway naar beneden (52 graden!) en de three sisters bewonderd. We hadden al heel wat mooie natuur gezien. Maar het blijft overweldigend.

En dan op naar Cairns! Oef, daar was het weer wel anders. Dagen van 30 graden en benauwd. Gelukkig konden we verkoeling zoeken bij de lagoon, een zwembad in het centrum. Ook met wandelingen langs het water, gezellige tentjes om te eten en als klap op de vuurpijl met de boot naar het Great Barrier Reef! We gingen met een catamaran, waarmee we naar twee outer reef locations gingen. Zo fijn met dit weer op een boot en snorkelen! Ik vind dit zo leu ik te doen! Met de wetsuit, flippers, bril en snorkel op, sprongen we zo het water in. En ja hoor, het was al weer zo mooi! Het koraal was vel gekleurd: blauw, groen, geel, roze en ga zo maar door. Ook waren er veel vissen van groot, klein, gestreept en zelfs een Nemo gevonden.

Ook zijn we naar Palm Cove geweest, een strand vlakbij Cairns. Een lang strand, maar zeker niet te vergelijken met de Gold Coast. Bij de Gold Coast worden de stranden namelijk schoongemaakt. Maar hier vond ik het dan weer gezelliger met palmbomen en winkeltjes bij het water. Ook hier was het gedeelte waar je kan zwemmen met vlaggen afgezet. Dat houdt in dat een lifeguard toezicht houdt op het gebied tussen de vlaggen. Hier in Australië zijn overal lifeguards bij stranden, zelfs bij de lagoon. En hier kan je dus veilig het water in. Dit keer was het niet alleen afgezet met vlaggen, ook was een stuk van de zee afgezet met een net. Ja, gevaar voor jelly fish, stingers (roggen) en zelfs krokodillen!

En dan was het zo ver, om afscheid te nemen van m’n zus. Dat was natuurlijk niet leuk, maar ik zie je snel weer in Nederland! En ik ga weer door. Dit keer op weg naar Perth. Alhoewel het nog steeds in Australië is, was het toch wel 5 uren vliegen en weer 2 uren terug in de tijd! Dwars over Australië, Alice Springs, naar de andere kant van Australië. Op naar een nieuwe hostfamilie. En weer een nieuwe start. En tot zo ver lijkt het heel goed! Ik heb er weer zin in. Volgende keer weer meer!

Tot de volgende :D

Afscheid en een nieuwe start

Ik ben net ingecheckt in een airbnb in hartje Melbourne, om vanavond mijn zus op te halen van het vliegveld! Ja, na heel wat afscheid nemen, komt er ook weer een nieuwe start en ga ik 3 weken reizen met haar :D

De afgelopen maand is er al weer heel wat gebeurd. De kinderen zeggen al ‘doei doei’ en ‘lekker sliepe’ (lekker slapen). Morgan is ook erg geïnteresseerd in de Nederlandse taal en zegt de dagen al vloeiend op: Maandagggg, dinsdagggg hahaha. Ik word overladen met knuffels van de jongste twee. Ook al hebben ze zo veel au pairs gehad en ook al is het soms echt wel lastig met deze drie; ze willen niet dat ik weg ga. En ook ging het altijd goed met de hostouders en dat doet me goed. Je woont toch op je werk. Al voelt het totaal niet als werken, het is toch altijd belangrijk dat je elkaar goed begrijpt.

Ooh en die talen. Ik heb nooit een talen knobbel gehad, maar ik kan me nu zowaar verstaanbaar maken in ieder geval 3 talen. Ja, en dan komen er soms leuke zinnen uit. Als ik met mijn familie Fries praat, met vrienden Nederlands en bij de hostfamilie Engels. Then kunnen er sometimes nuvere sinnen uitkomen.

Naast de hostfamilie maken ook de vrienden die ik hier heb gemaakt, deze reis natuurlijk zo’n mooi avontuur. Waarschijnlijk bouw je sneller vriendschappen op, omdat je in hetzelfde schuitje zit: in een vreemd land, alleen op reis, nieuwsgierig en natuurlijk op zoek naar een goeie tijd. Ik heb zo al echt het geluk gehad dat ik zo veel mensen heb ontmoet, die ik nu mijn vrienden kan noemen. Soms ga je een dag op pad, met iemand die je nog nooit hebt gezien of kom ik schor thuis omdat we zo veel te bespreken hebben. Dat had ik niet zo verwacht. En ik vind het ook heel bijzonder. In Brisbane had ik dit al, maar hier in Melbourne heb ik weer het geluk zulke mensen te ontmoeten.

Soms zijn deze mensen complete tegenpolen van me of met een hele andere achtergrond. Maar op de een of andere manier, zijn we toch hier beland, aan de andere kant van de wereld, als au pair, om wat van de wereld te zien. Zo mooi hoe dit verloopt en je op deze manier toch met elkaar in contact komt en van elkaar kan leren.

Niet alleen kom ik in gesprek met andere au pairs, ook reizigers en mensen die je onderweg tegen komt. Een vrouw in de trein die van het platteland komt. Iemand die in de bus knuffels maakt. En soms ben ik zelfs wegwijzer in de stad waar ik zelf nog maar 2 maanden ben.

Maar de meeste avonturen beleef ik toch met andere au pairs. Ik ben met een aantal een dag naar Surrento geweest. Naar de ‘hotsprings’. Zo werd het genoemd, maar nee, die zijn niet warm. Wel was het heel mooi: de uitzichten, stranden en natuur die vervelen mij hier nog niet. Daarnaast heb ik een bezoekje gebracht aan de ‘salt water lake’ of beter bekent als ‘the pink lake’. Door een combinatie van het zout, hoge temperaturen, zon en weinig regen wordt dit meer roze. En we hadden geluk! Het meer was zeker roze gekleurd. Heel mooi om een keer te zien.

En dan is er nog zo veel meer. Fitzroy, met alle mooie graffiti. Een hele leuke wijk, met boetiekjes, nieuwsgierige winkels en hele gezellige plekjes om te lunchen of een ijsje te halen. Dit hebben we dan ook niet aan onze neus voorbij laten gaan. En ik heb vele dagen in de stad rondgelopen. De stad is namelijk heel erg uitgestrekt en er is ook zo veel te zien: een bezoek gebracht aan ‘the library’, shoppingmalls, clubs, het casino en natuurlijk koffie drinken in een van de gezellige straatjes, of natuurlijk lunchen; naast het eten bij Grill’d moesten we ook roll’d proberen. Ook heb ik dumplings geprobeerd en ontdekt dat er naast vegemite, die nog wel te eten is (it koe wol minder), ook nog promite en marmite bestaat. Bleech!! Nee, dit kan ik niemand aanraden.

Naast de hostfamilie en de vriendschappen die ik heb opgebouwd hier in Melbourne, had ik ook een heel leuk oppasadresje. Hier fietste ik naar toe. Met een rood hoofd kwam ik daar altijd aan, want die heuvels ben ik natuurlijk niet gewend. De garage deur gaat altijd al open zodat ik mn fiets kan stallen, het glaasje water staat al klaar en Jazz kan m’n naam al zeggen. Zo lief! En ik heb Olly zo veel zien groeien, in zo’n korte tijd. Waar hij eerst nog maar achteruit kon kruipen, staat hij nu al! Heel mooi om te zien. En ik heb hier zoveel gedaan: van oppassen, organiseren en tuinieren tot schoonmaken en helpen met verjaardagsfeestje. Bij dit oppasadres, ben ik gisteren voor het laatst geweest. En dat was dan natuurlijk ook de laatste keer dat ik daar vandaan fietste, van de heuvels af, met de ruis in mijn oren, alsof er een sneltrein langs mijn oor zoeft. Tikje gevaarlijk met remmen die het nauwelijks doen, maar wat een heerlijk gevoel!

Het blijft leuk om een kijkje te nemen achter andermans voordeur. Ik heb al heel wat gezien en verschillen verteld, maar er zijn natuurlijk veel meer dingen die opvallen als je hier woont en leeft. Sommigen zijn handig, anderen grappig, minder leuk of gewoon anders. Hier kan je altijd wat van meepikken en dit haalt je uit je normale routine. Wat soms heel verhelderend kan zijn.

Maar doordat je zoveel mensen leert kennen, is er ook weer veel afscheid nemen. Dat hoort er natuurlijk ook bij. Ik weet dat het gaat gebeuren, maar nee ik ben er nog niet beter in geworden haha. En daar was dan de laatste week bij mijn hostfamilie. Wat kan je in zo’n korte tijd veel te weten komen over een familie en wat hecht ik me snel. De laatste week waarin ik voor de laatste keer tussen de moeders en vaders op school op de kinderen stond te wachten.

De laatste keer dat de kinderen me onwaarschijnlijk uitproberen, maar ook dat ik een hele dikke knuffel van de kinderen heb gekregen. Ook natuurlijk gedag gezegd tegen mijn hostouders. Toch wat traantjes gelaten en ook aan de kinderen kon ik zien dat het toch lastig was; tranen en heel veel knuffels. Ik zal de familie waar de hagelslag, speculaaskoeken en de hollandse pot werden gewaardeerd, toch wel af en toe gaan missen. Van de bijzondere momenten tot de kleine en alledaagse dingen, zoals het naar school brengen en de avondrituelen.

Ooh en de kat, Brutus. Alhoewel ik echt wel van dieren houdt, zal ik deze iets minder missen. Een super lieve, schattige en grappige kat, maar doordat hij doof is, mjauwt, of misschien liever gezegd, bléért hij zo luidt! Ja daar wordt je ’s ochtends niet super blij van ofzo en die witte haren overal.. haha

En de laatste keer dat ik oversteek bij de oude en vriendelijke klaarover ‘John’ die mij inmiddels herkent en weet waar ik woon. Maar het altijd ongemakkelijk is, want je komt niet verder dan ‘hoe is het’ en ‘mooi weer he’. Hahaha Maar hij begroet iedereen altijd zo vrolijk, dat het net lijkt alsof hij je voor het eerst ziet.

Ook de laatste keer dat we op onze vaste plekken aan tafel zitten. Mijn plekje is al weer opgevuld door de volgende au pair. Ja, soms is het lastig. Maar ik bekijk het maar zo: als het afscheid lastig is, dan heb ik het echt naar m'n zin gehad. En dat is toch het allermooist?

En tot slot, de laatste keer dat mn vragen spontaan in het Nederlands worden beantwoord of ‘lekker sliepe’ wordt toegewenst. Maar niet getreurd. Nu 3 volle weken Fries praten, met m’n zus! Woehooeeee!!! Ik ga haar zo meteen ophalen van het vliegveld, want ze heeft een lange reis gehad. Na 7 maanden elkaar weer zien! We hebben een hele leuke reis in gedachten. En ook voor daarna heb ik ook alweer allemaal dingen gepland. Zin in!

6 maanden van huis!

Ik ben vandaag precies 6 maanden in Australië! Zo, wat is dat toch snel gegaan! En wat een verschillen met Nederland. Ik heb een lijst gemaakt met alles wat me hier is opgevallen. Voor de reizigers, ben benieuwd of jullie dit ook is opgevallen. Sommige dingen vielen me specifiek op in Brisbane of Melbourne, dan heb ik dit er bij gezet. Daar gaat ie:

- Het is 'mate' voor en 'mate' na. Maar ook ‘dol’ en ‘hon’ wordt hier vaak gebruikt
- Dan bevestig ik meteen ook maar dat je overal ‘no worries’ hoort
- Waar we in Nederland zuinig zijn met de plastic zakken, geven de kassiers hier de tassen met bosjes aan je mee.. alles behalve zuinig.
- Mensen lopen hier met parasols, mondkapjes en jawel LANGE broeken met 30 graden
- Hier hebben mensen geen verwarming om de warmte binnen te houden, maar airconditioning om de warmte buiten te houden. Ook bij winkels voel je vaker koude lucht als je er langs loopt, dan warme, zoals in Nederland
- Waar we in Nederlands de huizen stapelen in dorpen en steden, zijn de meesten hier vrijstaand.
- Brisbane: de meeste huizen zijn hier gemaakt van hout
- Bijna iedereen heeft een hek rondom het huis
- Over het algemeen zijn de auto’s hier enorm (truck, 4wheel driver, jeep...), die overigens bijna allemaal automaten zijn
- Daarnaast is de helft van alle auto's wit, wat te maken heeft met de warmte, die deze kleur afkaatst
- Ongeveer ieder huis is voorzien van een barbeque
- Er staan daarnaast ook veel BBQ’s in parken, die iedereen kan gebruiken
- Brisbane: restaurants, een bar of clubs heb geen toiletten, deze zijn allemaal openbaar. Dus je moet altijd eerst het gebouw uitlopen om naar de wc te kunnen
- De was droogt hier super snel, ja, zeker een pluspunt
- Het is hier gemiddeld licht om 5 uur 's ochtends en donker om 6 uur 's avonds (Brisbane). In Melbourne is het licht van 6 uur ’s ochtends tot 9 uur ‘s avonds.
- In Melbourne zijn temperaturen soms overdag 35 graden en dan 's nacht 15 graden. Hierdoor voelt 15 graden, ja ook al voor mij, soms ijskoud!!
- Dieren die je hier veel ziet, die wij niet echt kennen van NL zijn: Kookubera, mag pie, possum (buidelrat), imbiss (ook wel garbage bird genoemd, omdat deze zowat alles eet op straat) en de duiven met kuiven, mega kakkerlakken en spinnen.
- De zogenaamde 'bully ants' (vervelende mieren) wil je hier ontwijken. Ze zijn extra groot en bijten, ja ik spreek uit ervaring
- Alles uitkloppen wat buiten heeft gestaan, want ja, wie weet wat er in is gekropen IEEE!
- Over het algemeen valt het wel mee, maar je kan tocht zien, dat ze hier een beetje achter lopen met kleding
- Wat toch een vreemd is, want we lopen hier in Melbourne 10 uur voor in de tijd op Nederland (en Brisbane 9 uren)
- Brandstof is hier veel goedkoper €€
- Iedereen met wie ik hier in contact kom, hebben eigenlijk allemaal gereisd (au pairs, oppas adresjes, hostfamilie, ouders van school). Afstanden worden hier dan ook heel anders ervaren. 1 uur rijden is hier ‘vlakbij’ en even naar Sydney vliegen, is heel normaal.

Dan als laatste verschil is natuurlijk het weer, ‘the again’, haha nee grapje. Waar het in Nederland vriest, koud is en dus volop winter, is het hier zomer. Ik mag hier zeker niet klagen. Van thuis krijg ik jaloerse reacties: ‘stuur ons toch wat warmte deze kant op’. Maar zoals veel, went ook dit. Het weer hier in Melbourne veranderd zo snel! De ene dag 15 graden, regen, wind en kou. De andere dag 38 graden. Gelukkig is de lucht in Melbourne droog, wat niet weg neemt dat je na 1 stap niet al zweet xD. Ook de straling van de zon is heel hoog. Ja, verbranden zit er snel in. De klotsende oksels, muggen en luiheid, is niet wat je op de camera ziet natuurlijk. Op deze dagen zit iedereen binnen, airco aan en zo weinig mogelijk doen. Dit is echt niet elke dag, doordat het natuurlijk steeds veranderd in Melbourne. Ze zeggen dan ook: In Melbourne kan je 4 seizoenen in 1 dag zien. Er zou een heatwave komen. De ene dag was het dan ook bijna 40 graden, maar de dag erna liep ik met 4 lagen kleding om warm te blijven. Tsja..

Helaas was ik ook nog een keer ziek. Misschien door het wisselende weer, maar het ziek zijn deed hier overal de ronde. Gelukkig ben ik weer aan de beterende hand. Op zo’n moment gaat er weer even door je heen: wat doe ik hier aan de andere kant van de wereld. Maar ik had al geleerd, dat het er allemaal de volgende dag, of zelfs sneller, heel anders kan uitzien. Dat was dan ook zo. Met de zorg van de hostouders en de kindjes ging het snel weer beter. Helaas werden twee hostkindjes ook ziek. Dus die heb ik om de beurten de hele dag thuis gehad. Zo zat ik dus aan het huis gekluisterd, maar ach kon ik ook even uitzieken.

Met die kinderen is het ook nooit saai. Dan knipt de kleine stukken uit d’r haar, want Sytske dat zat echt in de weg… Bij Morgan vallen de tanden er bij bosjes uit en ik kan geen moment naar de wc of hij staat al weer te trappelen voor de deur om mij een verhaal te vertellen. Dan zijn er de verhalen over school, nieuwe vrienden en over van alles en nog wat van de oudste. Ook ruzies, valpartijtjes, ja, er is altijd wat aan de hand en wat kunnen ze vervelend zijn. Maar ik mis ze af en toe ook al, als ze er niet zijn.

Gelukkig heb ik de afgelopen weken nog wel veel leuke dingen kunnen doen. Ik ben naar verschillende musea geweest: over Aboriginals, dinosaurussen en het menselijk lichaam. En met vriendinnen naar St. Kilda festival geweest. Ook heb ik alweer verschillende mensen ontmoet, die ik al eerder in mijn reis ben tegen gekomen. Zo ontzettend leuk om ook al die verhalen weer te horen en sowieso om bekenden weer te zien! Ook heb ik een bezoekje gebracht aan de kerk. Ik heb rituelen en gewoonten gezien en er ook over gesproken. Op deze manier ben ik ook hier bezig met het geloof en wordt ik aan het denken gezet.

Ik ben er ook achter gekomen dat je niet altijd moet vergelijken. Op school keek ik altijd naar ‘de besten’. Ergens anders zijn de mensen knapper, rijker of het beter voor elkaar… Ga zo maar door. Maar hee andere hebben weer andere stuggles, waar je niks van weet, zo blijkt elke keer weer. Wat een vriendinnetje hier heel mooi verwoorde: kijk naar jezelf; ben je blij en gelukkig hier? Is het antwoord ‘ja’. Waar maak je je dan druk om? Tsja, zo simpel is het dan ook weer.

Dus ik maak me momenteel nergens druk om. Dit halfjaar is zo snel gegaan en dat is geloof ik een goed teken. Ups en downs. Maar ik heb het nog steeds naar mijn zin. Ik heb nog heel veel plannen en zeker heel veel leuke vooruitzichten! Kom maar op met de volgende maanden!