Ik ben net ingecheckt in een airbnb in hartje Melbourne, om vanavond mijn zus op te halen van het vliegveld! Ja, na heel wat afscheid nemen, komt er ook weer een nieuwe start en ga ik 3 weken reizen met haar :D

De afgelopen maand is er al weer heel wat gebeurd. De kinderen zeggen al ‘doei doei’ en ‘lekker sliepe’ (lekker slapen). Morgan is ook erg geïnteresseerd in de Nederlandse taal en zegt de dagen al vloeiend op: Maandagggg, dinsdagggg hahaha. Ik word overladen met knuffels van de jongste twee. Ook al hebben ze zo veel au pairs gehad en ook al is het soms echt wel lastig met deze drie; ze willen niet dat ik weg ga. En ook ging het altijd goed met de hostouders en dat doet me goed. Je woont toch op je werk. Al voelt het totaal niet als werken, het is toch altijd belangrijk dat je elkaar goed begrijpt.

Ooh en die talen. Ik heb nooit een talen knobbel gehad, maar ik kan me nu zowaar verstaanbaar maken in ieder geval 3 talen. Ja, en dan komen er soms leuke zinnen uit. Als ik met mijn familie Fries praat, met vrienden Nederlands en bij de hostfamilie Engels. Then kunnen er sometimes nuvere sinnen uitkomen.

Naast de hostfamilie maken ook de vrienden die ik hier heb gemaakt, deze reis natuurlijk zo’n mooi avontuur. Waarschijnlijk bouw je sneller vriendschappen op, omdat je in hetzelfde schuitje zit: in een vreemd land, alleen op reis, nieuwsgierig en natuurlijk op zoek naar een goeie tijd. Ik heb zo al echt het geluk gehad dat ik zo veel mensen heb ontmoet, die ik nu mijn vrienden kan noemen. Soms ga je een dag op pad, met iemand die je nog nooit hebt gezien of kom ik schor thuis omdat we zo veel te bespreken hebben. Dat had ik niet zo verwacht. En ik vind het ook heel bijzonder. In Brisbane had ik dit al, maar hier in Melbourne heb ik weer het geluk zulke mensen te ontmoeten.

Soms zijn deze mensen complete tegenpolen van me of met een hele andere achtergrond. Maar op de een of andere manier, zijn we toch hier beland, aan de andere kant van de wereld, als au pair, om wat van de wereld te zien. Zo mooi hoe dit verloopt en je op deze manier toch met elkaar in contact komt en van elkaar kan leren.

Niet alleen kom ik in gesprek met andere au pairs, ook reizigers en mensen die je onderweg tegen komt. Een vrouw in de trein die van het platteland komt. Iemand die in de bus knuffels maakt. En soms ben ik zelfs wegwijzer in de stad waar ik zelf nog maar 2 maanden ben.

Maar de meeste avonturen beleef ik toch met andere au pairs. Ik ben met een aantal een dag naar Surrento geweest. Naar de ‘hotsprings’. Zo werd het genoemd, maar nee, die zijn niet warm. Wel was het heel mooi: de uitzichten, stranden en natuur die vervelen mij hier nog niet. Daarnaast heb ik een bezoekje gebracht aan de ‘salt water lake’ of beter bekent als ‘the pink lake’. Door een combinatie van het zout, hoge temperaturen, zon en weinig regen wordt dit meer roze. En we hadden geluk! Het meer was zeker roze gekleurd. Heel mooi om een keer te zien.

En dan is er nog zo veel meer. Fitzroy, met alle mooie graffiti. Een hele leuke wijk, met boetiekjes, nieuwsgierige winkels en hele gezellige plekjes om te lunchen of een ijsje te halen. Dit hebben we dan ook niet aan onze neus voorbij laten gaan. En ik heb vele dagen in de stad rondgelopen. De stad is namelijk heel erg uitgestrekt en er is ook zo veel te zien: een bezoek gebracht aan ‘the library’, shoppingmalls, clubs, het casino en natuurlijk koffie drinken in een van de gezellige straatjes, of natuurlijk lunchen; naast het eten bij Grill’d moesten we ook roll’d proberen. Ook heb ik dumplings geprobeerd en ontdekt dat er naast vegemite, die nog wel te eten is (it koe wol minder), ook nog promite en marmite bestaat. Bleech!! Nee, dit kan ik niemand aanraden.

Naast de hostfamilie en de vriendschappen die ik heb opgebouwd hier in Melbourne, had ik ook een heel leuk oppasadresje. Hier fietste ik naar toe. Met een rood hoofd kwam ik daar altijd aan, want die heuvels ben ik natuurlijk niet gewend. De garage deur gaat altijd al open zodat ik mn fiets kan stallen, het glaasje water staat al klaar en Jazz kan m’n naam al zeggen. Zo lief! En ik heb Olly zo veel zien groeien, in zo’n korte tijd. Waar hij eerst nog maar achteruit kon kruipen, staat hij nu al! Heel mooi om te zien. En ik heb hier zoveel gedaan: van oppassen, organiseren en tuinieren tot schoonmaken en helpen met verjaardagsfeestje. Bij dit oppasadres, ben ik gisteren voor het laatst geweest. En dat was dan natuurlijk ook de laatste keer dat ik daar vandaan fietste, van de heuvels af, met de ruis in mijn oren, alsof er een sneltrein langs mijn oor zoeft. Tikje gevaarlijk met remmen die het nauwelijks doen, maar wat een heerlijk gevoel!

Het blijft leuk om een kijkje te nemen achter andermans voordeur. Ik heb al heel wat gezien en verschillen verteld, maar er zijn natuurlijk veel meer dingen die opvallen als je hier woont en leeft. Sommigen zijn handig, anderen grappig, minder leuk of gewoon anders. Hier kan je altijd wat van meepikken en dit haalt je uit je normale routine. Wat soms heel verhelderend kan zijn.

Maar doordat je zoveel mensen leert kennen, is er ook weer veel afscheid nemen. Dat hoort er natuurlijk ook bij. Ik weet dat het gaat gebeuren, maar nee ik ben er nog niet beter in geworden haha. En daar was dan de laatste week bij mijn hostfamilie. Wat kan je in zo’n korte tijd veel te weten komen over een familie en wat hecht ik me snel. De laatste week waarin ik voor de laatste keer tussen de moeders en vaders op school op de kinderen stond te wachten.

De laatste keer dat de kinderen me onwaarschijnlijk uitproberen, maar ook dat ik een hele dikke knuffel van de kinderen heb gekregen. Ook natuurlijk gedag gezegd tegen mijn hostouders. Toch wat traantjes gelaten en ook aan de kinderen kon ik zien dat het toch lastig was; tranen en heel veel knuffels. Ik zal de familie waar de hagelslag, speculaaskoeken en de hollandse pot werden gewaardeerd, toch wel af en toe gaan missen. Van de bijzondere momenten tot de kleine en alledaagse dingen, zoals het naar school brengen en de avondrituelen.

Ooh en de kat, Brutus. Alhoewel ik echt wel van dieren houdt, zal ik deze iets minder missen. Een super lieve, schattige en grappige kat, maar doordat hij doof is, mjauwt, of misschien liever gezegd, bléért hij zo luidt! Ja daar wordt je ’s ochtends niet super blij van ofzo en die witte haren overal.. haha

En de laatste keer dat ik oversteek bij de oude en vriendelijke klaarover ‘John’ die mij inmiddels herkent en weet waar ik woon. Maar het altijd ongemakkelijk is, want je komt niet verder dan ‘hoe is het’ en ‘mooi weer he’. Hahaha Maar hij begroet iedereen altijd zo vrolijk, dat het net lijkt alsof hij je voor het eerst ziet.

Ook de laatste keer dat we op onze vaste plekken aan tafel zitten. Mijn plekje is al weer opgevuld door de volgende au pair. Ja, soms is het lastig. Maar ik bekijk het maar zo: als het afscheid lastig is, dan heb ik het echt naar m'n zin gehad. En dat is toch het allermooist?

En tot slot, de laatste keer dat mn vragen spontaan in het Nederlands worden beantwoord of ‘lekker sliepe’ wordt toegewenst. Maar niet getreurd. Nu 3 volle weken Fries praten, met m’n zus! Woehooeeee!!! Ik ga haar zo meteen ophalen van het vliegveld, want ze heeft een lange reis gehad. Na 7 maanden elkaar weer zien! We hebben een hele leuke reis in gedachten. En ook voor daarna heb ik ook alweer allemaal dingen gepland. Zin in!